W tej sesji zdjęciowej Dominika przenosi nas w świat, gdzie surowość opuszczonych przestrzeni zderza się z subtelną delikatnością jej postaci. Na granicy światła i cienia, jej blond włosy wirują w delikatnych promieniach słońca wpadających przez puste okna. Zatrzymana w kadrze poezja kontrastów – kwiaty, które trzyma, stają się symbolem życia i świeżości w miejscach zapomnianych przez czas. Ta melancholijna podróż przez naturę otaczającego nas świata ukazuje piękno w prostocie, tworząc atmosferę, w której przeszłość spotyka się z teraźniejszością, a kruchość chwili staje się wieczna.
